تعیین فاصله‌داری بهینه‌‌‌ی طاق‌‌‌های بتنی و برآورد نشست در ایستگاه‌های مترو- مطالعه‌ی موردی: ایستگاه هفت تیر خط 6 متروی تهران

احداث خطوط مترو به عنوان یک نیاز اساسی شهرهای بزرگ و در حال توسعه مطرح است. از بین روش‌های احداث ایستگاه‌های زیرزمینی مترو، روش پیش‌نگهداری طاق بتنی، علاوه بر پایداری فضا، کاهش جابجایی‌های سطحی را به همراه دارد. برای طراحی بهینه‌ی طاق‌های بتنی، پارامتر فاصله‌داری که در حصول پایداری و مهار جابجایی‌های سطحی تاثیرگذار است، عمدتاً با استفاده از مدلسازی عددی تعیین می‌شود. هدف از این مقاله، ارایه‌ی روشی برای تعیین این پارامتر با استفاده از مد‌‌لسازی دوبعدی است. در این روش فاصله‌داری بهینه با معیارهای ساکورایی و تنش مجاز آیین‌نامه‌ی بتن ایران تعیین و سپس نشست حاصل از آن با دو روش عددی و تحلیلی- تجربی برآورد می‌شود. معیار کرامر نیز برای محاسبه‌ی مقادیر مجاز نشست بکار برده می‌شود. به عنوان نمونه، سازه‌ی نگهبان ایستگاه هفت تیر خط 6 متروی تهران، با این روش طراحی و فاصله‌‌‌داری بهینه طاق‌‌‌های بتنی تونل‌‌‌های رکتیفایر، جنوبی و بخش‌‌‌های اول و دوم تونل شمالی ایستگاه، به ترتیب برابر 3، 5/2، 3 و 5/3 متر محاسبه شده است.